In Blur #1 verkent choreograaf Ibon Salvador Bikandi de grenzen van het menselijk lichaam. Hij bombardeert het lichaam met cinematografische beelden van zombielichamen, lichamen van geesten, cyborgs en robots. Tegelijkertijd ontwikkelt Ibon een tactiel werk, geïnspireerd op structuren als slijm, rubber, gelatine en plakkerigheid. Zo hackt en her-programmeert hij het menselijk lichaam met informatie en zoekt hij naar hoe hij het niet-menselijke en de sensatie van aanraking kan belichamen.